Σε συνέντευξή του στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» (Β. Καραγεώργο – Δ. Κουκλουμπέρη) ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της ευρωομάδας ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, επεσήμανε τα ακόλουθα:
Όπως η κοινωνική κατακραυγή έβγαλε έξω την καθαρίστρια, έτσι πριν λίγες εβδομάδες η κοινωνική κατακραυγή αποκάλυψε την κομπίνα και ξανάβαλε φυλακή τον Φλώρο της Energa
Η απόφαση του Εφετείου της Λάρισας για την αναστολή της προκλητικά άδικης ποινής και την ακύρωση προφυλάκισης της καθαρίστριας είναι μία πρώτη σημαντική νίκη της κοινωνίας, που έγινε υπό την πίεση της κοινωνικής κατακραυγής, χάρη στις θεσμικές πρωτοβουλίες, δηλαδή την παρέμβαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου και της –γεμάτης συμβολισμό- επίσκεψης του υπουργού Δικαιοσύνης στην καθαρίστρια.
Τώρα μένει να κερδηθεί και το επόμενο βήμα, που είναι η αναίρεση της απόφασης από τον Άρειο Πάγο. Και μιας που άνοιξε αυτό το κεφάλαιο, θα πρέπει ήρεμα και λογικά να σκεφτούμε κάποια πράγματα. Πρώτον, αυτός ο νόμος του 1950 περί καταχραστών του δημοσίου έχει βοηθήσει στον περιορισμό της διαφθοράς στο δημόσιο; Νομίζω ότι χρειαζόμαστε ένα πιο σύγχρονο νομικό οπλοστάσιο για να καταπολεμάμε τη διαφθορά. Το να δικάζει κανείς με αυτόν τον νόμο την καθαρίστρια είναι παράλογο και άδικο, καθώς αντιβαίνει στην αρχή της αναλογικότητας, που ορίζει ότι η ποινή πρέπει να είναι ανάλογη του παραπτώματος.
Δεύτερον –μπορεί να κάνω λάθος- αλλά δεν θυμάμαι μέχρι τώρα πειθαρχική διαδικασία και ποινή σε δικαστή για υπερβολικά αυστηρή ποινή. Έχουν υπάρξει πειθαρχικές διαδικασίες και κυρώσεις σε δικαστές για ποινές –«χάδι». Αλλά νομίζω, με όλο τον σεβασμό στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και τα πειθαρχικά τους όργανα, ότι θα ήταν παιδαγωγικά σωστό να υπάρξουν κάποιες πειθαρχικές κυρώσεις και γι’ αυτούς που εξαντλούν την αυστηρότητά τους σε έναν πολύ αδύναμο άνθρωπο σε βαθμό υπερβολής, ενώ με την ίδια ευκολία κάποιοι συνάδελφοί τους βγάζουν με ευκολία από τη φυλακή διάφορους ισχυρούς.
Όπως η κοινωνική κατακραυγή έβγαλε έξω την καθαρίστρια, έτσι πριν λίγες εβδομάδες η κοινωνική κατακραυγή αποκάλυψε την κομπίνα και ξανάβαλε φυλακή τον Φλώρο της Energa. Και χρειαζόμαστε περισσότερα τέτοια.
Η χθεσινή εκδήλωση της Προοδευτικής Συμμαχίας θα κριθεί επιτυχημένη, μόνο αν θεωρηθεί ως το πρώτο βήμα για περισσότερο διάλογο με στόχο συγκλίσεις μεταξύ Αριστερών, Σοσιαλιστών και Πράσινων
Η «Προοδευτική Συμμαχία» πραγματοποίησε τη χθεσινή εκδήλωση, όπου για πρώτη φορά έκατσαν στο ίδιο τραπέζι οι τρεις πρόεδροι της Αριστεράς, των Πρασίνων και των Σοσιαλιστών, γιατί μας «τραβάει από το μανίκι» η πραγματικότητα. Έχουμε την ανησυχητική άνοδο της ακροδεξιάς και τα διαλυτικά φαινόμενα, που παράγει το νεοφιλελεύθερο δόγμα με την εκρηκτική άνοδο των ανισοτήτων, κι αυτά τα δύο «δηλητήρια» αλληλοτροφοδοτούνται κι απειλούν με διάλυση και τις κοινωνίες, το όραμα μιας ενωμένης, δημοκρατικής, κοινωνικής Ευρώπης, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία.
Η χθεσινή εκδήλωση θα κριθεί επιτυχημένη, μόνο αν θεωρηθεί ως το πρώτο βήμα για περισσότερο διάλογο με στόχο συγκλίσεις μεταξύ των τριών αυτών ομάδων, τόσο πριν όσο και μετά τις ευρωεκλογές, προκειμένου να αναχαιτίσουμε αρνητικές εξελίξεις –μια Ευρώπη που πηγαίνει ακόμα πιο δεξιά, έναν δεξιότερο του Γιούνκερ για πρόεδρο της Κομισιόν, όπως είναι ο Βέμπερ-, αλλά και για να προωθήσουμε γύρω από κοινές προτάσεις, που να συνδυάζουν το αριστερό όραμα με τον ρεαλισμό της προοδευτικής, εφικτής πρότασης, μια πιο ελκυστική και πειστική εικόνα για την Ευρώπη που εμείς θέλουμε. Η «Προοδευτική Συμμαχία» σκοπεύει να είναι ο καταλυτικός παράγοντας, που θα πιέζει να κινηθούμε ταχύτερα προς αυτή την κατεύθυνση.
Μέτωπο προοδευτικό μπορεί να σταθεί και να γίνει ελκυστικό στους πολίτες, μόνο εάν έχει ταυτόχρονα μέτωπο προς τον νεοφιλελευθερισμό και την άκρα δεξιά
Προφανώς και δεν ισοδυναμεί αυτή η πρωτοβουλία και με κοινούς υποψηφίους στις ευρωεκλογές. Πρόκειται για τρεις πολιτικές ομάδες, που έχουν και διαφορές και συγκλίσεις. Ο στόχος είναι να επενδύσουμε στις συγκλίσεις μέσα από τον διάλογο και να οργανώσουμε γύρω από αυτές κοινές παρεμβάσεις και δράσεις και πριν και μετά τις ευρωεκλογές. Το σενάριο ενός κοινού υποψηφίου δε νομίζω ότι είναι ρεαλιστικό.
Αλλά αυτό που θα μπορούσε να γίνει μετά τις ευρωεκλογές – με την προϋπόθεση ότι έχουν πετύχει καλές επιδόσεις, και για την Αριστερά αισιοδοξούμε ότι θα αυξηθούν οι δυνάμεις της, αλλά κι ότι υπάρχει στέρεο έδαφος συγκλίσεων και συντονισμός- είναι αυτές οι τρεις ομάδες να μπορέσουν να επηρεάσουν από κοινού τη λήψη αποφάσεων στις διαπραγματεύσεις και για τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν και για τα πρόσωπα.
Την προηγούμενη φορά βγήκε πρόεδρος της Κομισιόν ο κ. Γιούνκερ γιατί το ΕΛΚ πήρε περισσότερες ψήφους από τις άλλες πολιτικές οικογένειες στις ευρωεκλογές, αλλά και γιατί οι πολιτικοί αντίπαλοι του Γιούνκερ, δηλαδή ο Τσίπρας, η Κέλερ, ο Σουλτς κι ο Φερχόφστατ, αποφάσισαν να τον στηρίξουν, προκειμένου να ακυρώσουν σενάρια που παίζονταν ήδη στο παρασκήνιο, όπως το να διορίσουν οι κυβερνήσεις έναν αχυράνθρωπο τύπου Μπαρόζο ως πρόεδρο της Κομισιόν.
Τώρα, όμως, που στη θέση του Γιούνκερ είναι ο Βέμπερ, που είναι πολύ πιο δεξιός κι από τον Γιούνκερ κι από τη Μέρκελ, δεν βλέπω για ποιον λόγο οι υποψήφιοι της Αριστεράς, των Πρασίνων, των Σοσιαλιστών και των Φιλελευθέρων να τον στηρίξουν, ιδίως αν –όπως όλα δείχνουν- ο Βέμπερ σημειώσει χειρότερες επιδόσεις από τον Γιούνκερ στο ΕΛΚ.
Μέτωπο προοδευτικό μπορεί να σταθεί, να αποδώσει, να ανοίξει νικηφόρους δρόμους και να γίνει ελκυστικό και στους πολίτες, μόνο εάν έχει ταυτόχρονα μέτωπο προς τον νεοφιλελευθερισμό και την άκρα δεξιά.
Για να είμαστε αποτελεσματικοί, εκτός από τις αναλύσεις, χρειαζόμαστε πολύ συγκεκριμένες προτάσεις και διεκδικήσεις, που θα πείσουν τα εκατομμύρια των πολιτών που δεν τους αρέσει η σημερινή Ευρώπη, ότι μια άλλη, πιο κοινωνική, δημοκρατική, με περισσότερη συνοχή Ευρώπη είναι εφικτή και αξίζει να αγωνιστούμε γι’ αυτό. Και χθες έγινε ένα πρώτο σημαντικό βήμα.
Η ακραία αντι-ΣΥΡΙΖΑ στάση του ΚΙΝΑΛ το οδηγεί στην αυτόαπομόνωση εντός των κόλπων των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών – Δεν υπάρχει φανατισμός του κόσμου του ΚΙΝΑΛ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ
Πιστεύω ότι η ακραία αντι-ΣΥΡΙΖΑ στάση του ΚΙΝΑΛ το οδηγεί στην αυτό-απομόνωση εντός των κόλπων των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Αναφορικά με τη συμφωνία των Πρεσπών δεν υπάρχει ούτε ένας Ευρωσοσιαλιστής που να υποστηρίζει το «όχι» της Φ. Γεννηματά. Με δυσκολία κρύβουν, επίσης, κάποια από τα ηγετικά στελέχη του ΚΙΝΑΛ ότι θέλουν να επαναλάβουν το μοντέλο συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, Σαμαράς-Βενιζέλος.
Ωστόσο, ο κόσμος που συνεχίζει να ψηφίζει ΚΙΝΑΛ δεν έχει τα ίδια μυαλά, καθώς στον κόσμο αυτό βλέπω ότι υπάρχει μια ισχυρή αντι-δεξιά, αντι-νεοφιλελεύθερη και αντι-Μητσοτακική συνείδηση. Δεν υπάρχει φανατισμός του κόσμου του ΚΙΝΑΛ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό κι εμείς θα επιμείνουμε στην στρατηγική επιλογή των προοδευτικών συνεργασιών. Και πιστεύω ότι οι πλατιές συνεργασίες στον αυτοδιοικητικό χώρο, που έχει επιλέξει ως στρατηγική και υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ, θα διευκολύνουν αυτές τις επιλογές.
Αν συνεχίσει με αυτά τα μυαλά η Φ. Γεννηματά, υιοθετώντας τη γραμμή Βενιζέλου-Λοβέρδου, προβλέπω ότι το ΚΙΝΑΛ θα καταγράψει χαμηλό μονοψήφιο ποσοστό στις εκλογές.
Όσο για το πώς μας βλέπουν οι Σοσιαλιστές κι οι Πράσινοι στην Ευρώπη, έχουν καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κερδίσει στρατηγικά τον ρόλο του βασικού πόλου του ευρύτερου μπλογκ των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, που ιστορικά είναι πλειοψηφικός.
Στο Κόκκινο
